پرواز با بال های برزنتی! – آزیلاز

نترسید، پرواز کنید. شاید کمی سخت باشد اما تجربه نکردن، آرزو داشتن و در حسرت حس پرواز بودن سخت تر است…

بعضی ها عاشق هیجان اند. برایشان خیابان، بیابان، کوه، دشت و دره فرقی نداره همه جا دنبال هیجان می گردند، دنبال آدرنالین! کسانی هم دوست داشتند، می توانستند دو بال داشته باشند برای پرواز و اوج گرفتن در آسمان آبی؛ فارغ از جاذبه زمین، معلق شدن در هوا! شاید بارها چشم مان به کسانی خورده باشد که با چترهایی پارچه ای رنگارنگ در آسمان پرواز می کنند و با خودمان بگوییم چه دیوانگانی! اما اینان همان شیفتگان هیجان و پروازند.

پاراگلایدینگ یا پاراگلایدر به عنوان رشته ای که کمتر از 30 سال است در ایران شکل گرفته این روزها در حال شناخته شدن بین مردم است و تحت نظر انجمن ورزش های هوایی کشور و زیر نظر فدراسیون انجمن های ورزشی فعالیت می کند.

در این گزارش قرار است با این رشته ورزشی و چالش های آن بیشتر آشنا شویم که در این زمینه با دبیر انجمن ورزش های هوایی و دو خلبان زن و مرد حاضر در این رشته گفت وگوهایی انجام داده ایم که در ادامه می خوانید.

پاراگلایدر رشته ای مردانه نیست

شاید هنوز هم برخی این تصور کلیشه ای را داشته باشند که پاراگلایدر بیشتر رشته ای مردانه است اما امروزه شاهدیم که زنان زیادی در این رشته فعالیت دارند. هر چند تعداد مردان نسبت به زنان در این رشته بیشتر است اما نمی توان به این رشته صفت مردانه داد.

حمید سراجان، دبیر انجمن ورزش های هوایی در مورد تعداد زنان پاراگلایدر سوار به آزیلاز گفت: “هر سال متغیر است اما کسانی که به صورت مستمر و قهرمانی فعالیت می کنند حدود 30، 40 نفر هستند که مرتب در مسابقات شرکت می کنند و رنکینگ های داخلی و خارجی دارند. از نظر قهرمانی، مردان هم حدود 100 نفر هستند که در رده بندی ها حضور دارند.حدود 30، 40 نفر خانم هستند که مرتب در مسابقات شرکت می کنند و رنکینگ های داخلی و خارجی دارند. از نظر قهرمانی، مردان هم حدود 100 نفر هستند که در رده بندی ها حضور دارند. حضور کمتر زنان به این است است که این ورزش بیرون از شهر انجام می شود و محدودیت هایی وجود دارد با این حال تعداد زیادی از آنها در این رشته فعال هستند. “

ندا توتونچی یکی از زنانی است که در این رشته فعالیت دارد. او پرواز را از سال 98 شروع کرد، در مسابقات قهرمانی کشور هدف زنی در سال 1400 سوم شد و به عنوان پدیده مسابقات هایک اند فلای انتخاب شد. او در مورد حضورش در این رشته به آزیلاز گفت:” اول دوست داشتم از هواپیما سقوط کنم اما برای سقوط باید اول چتر را یاد می گرفتم. فکر می کردم چتر سقوط و پاراگلایدر به یک شکل است چون علمش را نداشتم. به همین دلیل سراغ پاراگلایدرآمدم که کنترل چتر را یاد بگیرم اما دیدم که دنیای پاراگلایدر خیلی جذاب تر از سقوط است. 19 سالم بود و قبل از آن هیچ آشنایی با این رشته نداشتم. فقط چند فیلم در رابطه با سقوط دیده بودم که از طریق فضای مجازی بود اما چون از بچگی هیجانات را دوست داشتم، سراغ این رشته آمدم. دیگر با برادر و پسر عمویم آموزش را شروع کردیم.”

کلادیا بولگاکوف یکی از بزرگترین زنان پاراگلایدرسوار است که در رتبه سوم جهان قرار دارد. او در سال های 2013 و 2016 قهرمان جهان شد و تجربه پرواز در آلپ را هم دارد. تجربه ای عجیب و جذاب که شاید هر کسی جرات آن را نداشته باشد.

داستان یک رسم قدیمی

«سولو» یکی از رسم های قدیمی در پرواز است که بعد از اینکه خلبان برای اولین بار به صورت انفرادی پرواز می کند، بعد از فرود روی سرش یک سطل آب سرد می ریزند که نوعی خوشامدگویی است و هم برای اینکه ترس و اضطراب اولین پرواز از بین برود. خلبانان پاراگلایدر سوار هم بعد از اولین پروازشان این رسم قدیمی را اجرا می کنند.

توتونچی در مورد اولین پرواز و سطل آبی که روی سرش ریخته شد، می گوید”اولین باری که تنهایی پرواز کردم، استادم گفت به هیچ چیز دست نزن اما قرقره بی سیمم چرخیده بود و  بی سیمم قطع شد. خیلی ترسیده بودم. هیچ فرمانی نداشتم. صدایی که همیشه به من دلگرمی می داد قطع شده بود و با خودم فکر می کردم چرا روی هوا آمده ای، اصلا اینجا چه می خواهی؟ فقط از طریق تیوری های استادم لند کردم(فرود آمدم) و وقتی فرودآمدم به جای یک سطل دو، سه سطل آب روی سرم ریختند. آن لحظه خیلی خوشحال بودم اما فردا صبحش دوباره پرواز کردم چون نمی خواستم ترس در من باقی بماند.”

بال های گران قیمت!

یکی از چالش های ورزش پاراگلایدر تهیه لوازم آن است که هزینه زیادی دارد. کلیه وسایل آن باید از خارج کشور تهیه شود و هر تغییری قیمت ارز، در تغییر قیمت تجهیزات این رشته هم اثرگذار است.

سراجان در این مورد می گوید: “برای یک دست لوازم روز اروپایی باید حدود 4، 5 هزار یورو پرداخت شود اما نکته خوب این است که با تهیه یکدست لوازم می توان سال ها از آن استفاده کرد. “

محمود باقری از خلبانان باتجربه پاراگلایدر هم در این مورد به آزیلاز گفت: “اگر کسی بخواهد لوازم دست دوم تهیه کند باید چیزی حدود 150 میلیون تومان هزینه کند اما برای تهیه تجهیزات نو باید حدود 300 میلیون تومان پرداخت کرد. عمر مفید این تجهیزات هم به ساعت استفاده از آن بستگی دارد که تا 300 ساعت می توان پرواز کرد اما عرفی که برای این کار داریم روی 100 ساعت لوازم را عوض می کنیم.برای تهیه تجهیزات نو باید حدود 300 میلیون تومان پرداخت کرد. عمر مفیدشان هم به ساعت پرواز بستگی دارد که تا 300 ساعت می توان پرواز کرد اما عرفی که برای این کار داریم روی 100 ساعت لوازم را عوض می کنیم.”

وقتی پولی برای اعزام نیست!

هرچند مسابقات این رشته در داخل و خارج از کشور هم برگزار می شود اما دبیر انجمن ورزش های هوایی می گوید حمایت های مالی لازم برای اعزام به مسابقات خارجی وجود ندارد و در حال حاضر مسابقات داخلی برگزار می شود یا اینکه ورزشکارانی که توانایی مالی لازم را دارند، خودشان در مسابقات خارجی شرکت می کنند.  

ندا توتونچی هم معتقد است”مسابقات در رشته های کمتر شناخته شده با چالش هایی مواجه است. در یکسری مسابقات زنان نیستند و اکنون با گذشت پنج سال از حضورم در این رشته تعداد زنان بیشتر شده است. از طرفی تبلیغات در سال های اخیر باعث شده سطح تمرینات و مسابقات هم بالاتر برود. “

روی تلخ پاراگلایدر

در تاریخ تمامی رشته های ورزشی ردی از وقایع تلخ به چشم می خورد. اتفاقات خطرناکی که گاهی منجر به حادثه ای دردناک شده و گاهی هم ختم به خیر شده است.

توتونچی از خطرناک ترین اتفاقی که تجربه کرده می گوید:”وقتی بود که کمکی کشیدم. در دهنه ای گیر کرده بودم که چاره ای نداشتم و بهترین کار کشیدن کمکی بود. داشتم فرود می آمدم که جهت باد برگشت و بالم جمع شد. آنقدر ارتفاعم کم بود که منطقی ترین کار کشیدن کمکی بود. یک بار هم در دوره امنیت پرواز که روی آب برگزار می شود، داخل آب افتادم. در این دوره قایق زیر پای خلبان است و خلبان با بی سیم با مربی در ارتباط است. “

در مسابقات قهرمانی جهان سال 2011 که به میزبانی اسپانیا برگزار شد دو پاراگلایدرسوار به دلیل از دست دادن کنترل پاراگلایدر جان خود را از دست دادند. ابتدا فرانسیسکو وارگاس آرژانتینی ساعت دو بعد از ظهر سقوط کرد و سپس در ساعت چهار بعد از ظهر ایتل شیلیایی به سرنوشتی مشابه دچار شد.  

لمس رویای کودکانه

روی دیگر یک رشته اما لحظات شیرین و لذت بخش آن است. لحظاتی که به زندگی آدم جان می دهند و هیچ گاه فراموش نمی شوند. دلیلی می شوند برای ادامه و انگیزه ای برای اینکه بگویی هیچ وقت دست نمی کشم.  

توتونچی در مورد شیرین ترین خاطره خود می گوید: “لحظه ای بود که در ابر رفتم. خیلی آن پرواز را دوست داشتم. همه چیز سفید بود. مانند حس کودکی ام بود که دوست داشتم به اَبر دست بزنم اما این بار در ابر پرواز می کردم. البته کمی هم ترسناک بود. “

چالش صدور گواهیانه 

یک چالش اصلی در ورزش پاراگلایدر صدور گواهینامه در این رشته است. مطابق قانون، گواهینامه این رشته باید توسط نهاد ورزشی صادر شود اما برخی موسسات هواپیمایی هم اقدام به صدور گواهینامه می کنند که همین موضوع باعث موازی کاری شده است.

سراجان در این مورد گفت:”اگر پاراگلایدر را ورزش بدانیم، طبق مصوبه هیات وزیران، ورزش زیر نظر سازمان تربیت بدنی است. بنابراین پاراگلایدر زیرمجموعه فدراسیون انجمن های ورزشی و زیرمجموعه آن انجمن ورزش های هوایی است. در نتیجه ورزشکاران باید گواهینامه خود را از این طریق کسب کنند تا اجازه ورود به مسابقات را داشته باشند اما یکسری آموزشگاه های هواپیمایی به نوعی گواهینامه صادر می کنند.پاراگلایدر زیرمجموعه فدراسیون انجمن های ورزشی و زیرمجموعه آن انجمن ورزش های هوایی است. در نتیجه ورزشکاران باید گواهینامه خود را از این طریق کسب کنند تا اجازه ورود به مسابقات را داشته باشند اما یکسری آموزشگاه های هواپیمایی به نوعی گواهینامه صادر می کنند. پیگیری ها هنوز انجام می شود اما هنوز به جایی نرسیده ایم که مدیریت واحدی به وجود بیاید. “

دبیر انجمن ورزش های هوایی در پاسخ به این سوال که این موضوع منجر به حادثه هم شده است، گفت:” بله چون این موضوع دوگانگی به وجود می آورد و گواهینامه ها از مراکزی صادر می شود که رصد کامل اتفاق نمی افتد، بنابراین باعث بروز سوانحی می شود. ما کمیته بررسی سوانح داریم که سوانح را بررسی می کنیم و اکثر سوانح از مراجعی غیر از انجمن های ورزشی صادر شده است. “

نترسید، پرواز کنید!

آخرین حرف را هم از زبان ندا توتونچی بشنوید که دل به این مسیر داده است: ” نترسید، این رشته را شروع کنید خیلی قشنگ است. شاید کمی سخت باشد اما به نظرم تجربه نکردن، آرزو داشتن و در حسرت حس پرواز بودن سخت تر است. “

پایان خبر آزیلاز