آشنایی با تمساح ایرانی، گاندو

گاندو، یا همان تمساح ایرانی، خزنده ای باستانی و منحصر به فرد است که به عنوان تنها گونه بومی تمساح در ایران شناخته می شود. این تمساح پوزه کوتاه آسیایی، با نام علمی Crocodylus palustris، عمدتاً در برکه ها و رودخانه های جنوب استان سیستان و بلوچستان، به ویژه در مناطقی چون چابهار و باهوکلات، زیست می کند. مردم محلی بلوچ به این موجود کهن سال احترام ویژه ای قائلند و آن را نماد برکت و آبادانی می دانند. این گونه ارزشمند در سطح جهانی در معرض تهدید و آسیب پذیری قرار دارد.

تمساح گاندو که در زبان بلوچی به معنای راه رونده روی شکم است، یکی از قدیمی ترین خزندگان ایران محسوب می شود که قدمت آن به میلیون ها سال پیش بازمی گردد. این موجود شگفت انگیز نه تنها بخشی جدایی ناپذیر از اکوسیستم منطقه است، بلکه به دلیل همزیستی مسالمت آمیز با مردم محلی، به یکی از جاذبه های طبیعی و توریستی جنوب شرق ایران تبدیل شده است. در ادامه به بررسی دقیق تر ویژگی ها، زیستگاه، رفتار و وضعیت حفاظتی این تمساح بومی خواهیم پرداخت.

ظاهر کلی تمساح ایرانی، گاندو

تمساح ایرانی، گاندو، از نظر ظاهری ویژگی های منحصر به فردی دارد که آن را از سایر گونه های تمساح متمایز می کند. رنگ بدن این خزندگان قهوه ای روشن با علائم تیره پراکنده بر روی پوست کلفت و زبرشان است. توله های گاندو در بدو تولد طولی بین ۲۰ تا ۲۵ سانتی متر دارند و رنگ آن ها زیتونی با نوارهای تیره بر روی دمشان است که به مرور زمان تغییر می کند.

یکی از بارزترین خصوصیات ظاهری گاندو، تعداد دندان های آن است. در آرواره بالای تمساح های بالغ ۱۹ دندان و در آرواره پایین ۱۵ دندان وجود دارد که در مجموع تعداد دندان های آن ها بین ۶۶ تا ۶۸ عدد متغیر است. این دندان ها قابلیت جایگزینی دارند؛ به این معنی که اگر دندانی بیفتد یا بشکند، دندان جدیدی جایگزین آن می شود. این ویژگی برای یک شکارچی که به دندان های قوی برای شکار نیاز دارد، بسیار حیاتی است.

پاهای گاندو نسبت به جثه بزرگش کوتاه است، اما در میان تمام تمساح ها، گاندو قوی ترین پاها را دارد. این قدرت خارق العاده به دلیل نیاز این حیوان به راهپیمایی های طولانی بر روی خشکی است. منابع آبی در زیستگاه گاندو اغلب پراکنده و محدود هستند، بنابراین این تمساح مجبور است برای یافتن آب یا شکار، مسافت های زیادی را در خشکی طی کند. این تطابق تکاملی باعث شده که پاهای عقبی آن، که بیشترین تکیه برای راه رفتن بر روی آن هاست، به شدت قوی و عضلانی باشند.

دم گاندو نیز نقش بسیار مهمی در زندگی او ایفا می کند؛ حدود نیمی از طول بدن این تمساح را دم قدرتمندش تشکیل می دهد. این دم نه تنها به عنوان یک سکان برای حرکت سریع و مانور در آب عمل می کند، بلکه به عنوان یک ذخیره گاه چربی عمل می کند که شاخصی از سلامت حیوان است؛ هرچه دم قطورتر باشد، نشان دهنده سلامت بیشتر گاندو است. طول گاندوهای بالغ می تواند به ۴ متر نیز برسد، هرچند میانگین طول نرها حدود ۳ متر و ماده ها ۲.۴۵ متر است. بزرگترین گاندوی مشاهده شده در ایران ۳.۶ متر طول داشته است. وزن متوسط گاندوهای بالغ نیز به ۵۵۰ کیلوگرم می رسد که نشان از جثه بزرگ و قدرت بدنی بالای این خزنده دارد.

در قسمت پشت سر و ناحیه گردن گاندو، دو جفت صفحه شاخی بزرگ و مشخص دیده می شود که به عنوان نوعی زره طبیعی عمل می کنند. پاهای جلویی این حیوان پنج انگشت و پاهای عقبی چهار انگشت دارند. چشمان گاندو نیز برای زندگی در محیط های آبی تطابق یافته اند؛ یک پرده عرضی داخلی به عنوان پلک سوم عمل می کند و به محافظت از چشم ها در زیر آب کمک می کند. سوراخ های بینی گاندو نیز دارای ماهیچه ای است که مانع ورود آب به بینی می شود، حتی زمانی که سر حیوان کاملاً زیر آب است. گوش های گاندو به صورت شکاف های باریک در عقب چشم قرار گرفته اند و دارای پوسته ای متحرک برای محافظت در زیر آب هستند. همچنین، این گونه دارای اندام های حسی پوستی است که به فشار آب بسیار حساس هستند و به گاندو امکان می دهند تا حرکت ماهی ها یا سایر طعمه ها را از طریق تغییرات فشار آب تشخیص دهد.

گاندو؛ تمساح خجالتی حیات وحش ایران

برخلاف تصور عمومی که تمساح ها را موجوداتی مهاجم و خطرناک می دانند، گاندو، تمساح بومی ایران، حیوانی بسیار محتاط، ترسو و خجالتی است. این ویژگی سبب شده که مشاهده آن در زیستگاه طبیعی اش دشوار باشد؛ به محض احساس خطر، گاندو به سرعت در آب پنهان می شود. این خزندگان باهوش و زیرک قادرند صداها را از فاصله ۵۰۰ متری تشخیص دهند و همین توانایی شنیداری بالا به آن ها کمک می کند تا پیش از نزدیک شدن انسان یا سایر تهدیدات، از محیط دور شوند.

با وجود ظاهر ترسناکشان، گاندوها حیواناتی آرام و حتی اجتماعی هستند. در صورت عدم وجود تهدید، آن ها به راحتی در کنار انسان ها رفت و آمد می کنند و هیچ گونه تعرضی ندارند. همزیستی مسالمت آمیز مردم محلی سیستان و بلوچستان با گاندوها گواه این ادعاست. مردم این منطقه شناخت عمیقی از رفتار این حیوان دارند و تاکنون هیچ گزارش جدی از آسیب دیدگی انسان ها توسط گاندوهای وحشی در ایران ثبت نشده است. مواردی که به ندرت گزارش شده اند، شامل حملات خفیف در حد گاز گرفتن دست و پا بوده که احتمالاً ناشی از اشتباه تمساح در تشخیص طعمه یا احساس خطر شدید از سوی حیوان بوده است.

یکی از دلایل اصلی این همزیستی، باورهای مردم محلی است. آن ها گاندو را نماد برکت و آبادانی می دانند و معتقدند که وجود این حیوان به معنای وجود آب و رونق در منطقه است. این باور عمیق باعث شده که مردم بومی برای حفاظت از گاندوها تلاش بسیاری کنند و آن ها را به عنوان بخشی از میراث طبیعی و فرهنگی خود مورد احترام قرار دهند. این احترام متقابل به گونه ای است که حتی کودکان نیز با وجود گاندوها در برکه ها، به راحتی در آن ها شنا می کنند و زنان نیز به شست وشوی ظروف و لباس در کنار هوتک ها مشغولند.

رفتار خجالتی گاندو همچنین در ساعات حضورش در خشکی نیز مشهود است. این تمساح ها بیشتر در طول شب، زمانی که احساس امنیت بیشتری می کنند و کمتر در معرض دید انسان ها قرار می گیرند، به خشکی می آیند. ساختمان چشم آن ها به گونه ای است که در تاریکی شب، تابش نور شدید به آن بازتابی براق و واضح به رنگ قرمز ایجاد می کند، که این ویژگی دیدن آن ها را در شب آسان تر می سازد. این رفتار محتاطانه، در کنار هوش بالای این حیوان، به بقای آن در محیط طبیعی کمک شایانی می کند و نقش مهمی در حفظ این گونه های در معرض خطر ایفا می نماید.

محل زندگی گاندو

تمساح پوزه کوتاه ایرانی، گاندو، عمدتاً در مناطق جنوبی استان سیستان و بلوچستان، به عنوان تنها زیستگاه طبیعی این گونه در ایران، یافت می شود. این مناطق شامل رودخانه های پرآبی چون باهوکلات، کاجو و سرباز و همچنین محدوده های آبی شهرهای راسک، چابهار، نیکشهر و سراوان است. رودخانه سرباز و برکه های اطراف آن، از یک کیلومتری شمال شهر سرباز آغاز شده و تا کناره های سد پیشین امتداد می یابد، که بیشترین تراکم گاندوها را در کنار سد می توان مشاهده کرد.

مردم محلی این استان به گودال های بزرگ آب، هوتک می گویند و حضور گاندو در هر هوتکی محتمل است. از مهم ترین هوتک ها و برکه هایی که به عنوان زیستگاه اصلی این جانور شناخته می شوند، می توان به برکه فیروزآباد، برکه آزادی، برکه درگس، برکه کهیر برز، برکه هوت کت، برکه شیر گواز، برکه باهوکلات، برکه پیر سهراب، برکه زیر سد پیشین، برکه جنگل، برکه پلنگی و دریاچه سد پیشین اشاره کرد. این هوتک ها نه تنها محل زندگی گاندوها هستند، بلکه نقش حیاتی در حفظ آب در منطقه دارند.

یکی از رفتارهای جالب گاندوها که به حفظ آب کمک می کند، حفر کانال های عمیق در کنار رودخانه ها و ساخت آب گیرهایی برای پناه گرفتن از گرماست. این کانال ها که چندین متر عمق و تا ۱۵ متر طول دارند، پناهگاهی امن برای یک یا دو تمساح در ساعات گرم روز فراهم می کنند. با ذخیره آب در این کانال ها، گاندوها به حفظ آب برکه ها و تالاب ها در فصل های گرم سال یا زمان خشکسالی کمک می کنند. این رفتار، باور مردم بلوچ را که هر جا گاندو باشد، آب فراوان است تقویت می کند و دلیل دیگری برای احترام آن ها به این حیوان است.

از سال ۱۳۴۹، تمامی زیستگاه های گاندو در ایران تحت حفاظت قرار گرفته اند و از سال ۱۳۶۱، منطقه باهوکلات به طور رسمی به نام این تمساح تغییر نام داده و به عنوان منطقه حفاظت شده گاندو شناخته می شود. این اقدامات حفاظتی برای حفظ جمعیت این خزنده ارزشمند انجام شده است. بر اساس آخرین سرشماری ها، حدود ۴۰۰ گاندو در استان سیستان و بلوچستان زندگی می کنند که همگی تحت حمایت ویژه اداره کل حفاظت محیط زیست استان هستند. این گونه علاوه بر ایران، در کشورهای نپال، پاکستان، هندوستان، بنگلادش، سریلانکا و بخش هایی از چین نیز یافت می شود، اما بیشترین تعداد آن ها در شبه قاره هند گزارش شده است.

طول عمر تمساح ایرانی، گاندو

تمساح ایرانی، گاندو، بازمانده ای از راسته کروکودیل هایی است که در دوره زمین شناسی مزوزوئیک، حدود ۲۲۵ تا ۲۶۵ میلیون سال پیش، بر روی زمین زندگی می کردند. این قدمت تاریخی نشان می دهد که گاندو در طی ۶۵ میلیون سال گذشته تغییرات ژنتیکی و ظاهری مشخصی نداشته و به معنای واقعی کلمه، یک فسیل زنده محسوب می شود. این پایداری تکاملی، گاندو را به یکی از شگفت انگیزترین موجودات حیات وحش ایران تبدیل کرده است.

این حیوان گوشتخوار و شکارچی کمین گر، عمدتاً از ماهی، پرندگان و پستانداران کوچک اطراف رودخانه ها و برکه ها تغذیه می کند. رژیم غذایی گاندو بسیار متنوع است و هر حیوانی که در اطراف محیط زیست این خزنده پیدا شود، می تواند طعمه آن قرار گیرد. در مناطقی که منابع غذایی طبیعی کاهش یافته، گاندوها حتی از سگ های وحشی نیز برای شکار استفاده می کنند. در کشورهایی مانند هند، گاندوها گاهی گوزن های سمبر ۲۲۵ کیلویی و گاومیش های اهلی ۴۵۰ کیلویی را نیز شکار کرده اند و حتی در رقابت با ببرهای هندی بر سر طعمه درگیر شده اند.

نحوه هضم غذا در گاندو منحصر به فرد است. ساختمان دندان های گاندو برای جویدن مناسب نیست؛ بنابراین، شکارهای کوچک خود را به طور کامل می بلعد. برای شکارهای بزرگ تر، گاندو آن ها را مدتی زیر آب یا در آفتاب نگه می دارد تا گوشت شل شود، سپس آن را تکه تکه کرده و می خورد. اسیدهای گوارشی بسیار قوی در معده این حیوان، قادرند هر غذایی را در عرض چند دقیقه هضم کنند. با توجه به تحرک پایین و خونسرد بودن، مصرف غذایی گاندوی بالغ به طور متوسط روزانه تنها ۱.۵ تا ۲ کیلوگرم گوشت است.

متوسط طول عمر تمساح ایرانی، گاندو، بین ۴۰ تا ۶۰ سال است. اگر تمامی شرایط زندگی این حیوان، از جمله دسترسی به آب کافی، منابع غذایی مناسب و عدم تهدیدات انسانی و طبیعی، مساعد باشد، می تواند تا ۶۰ سالگی و حتی بیشتر نیز زنده بماند. این طول عمر بالا نشان دهنده تاب آوری و سازگاری این خزندگان با محیط زیست خود در طول میلیون ها سال است، هرچند که در سالیان اخیر با چالش های جدی برای بقا مواجه شده اند.

نکته هایی جالب از زاد و ولد تمساح بومی ایران

چرخه زاد و ولد تمساح ایرانی، گاندو، با دقت و ظرافت خاصی در طبیعت انجام می شود. فصل جفت گیری این خزندگان معمولاً در اسفند ماه آغاز می شود. پس از جفت گیری، تمساح ماده بین اردیبهشت تا خرداد ماه اقدام به تخم گذاری می کند. او گودالی به عمق نیم متر در حاشیه های شنی رودخانه حفر می کند و بین ۲۰ تا ۶۰ تخم در آن می گذارد. فصل بارانی و موسمی منطقه، که با افزایش رطوبت و دمای مناسب همراه است، به عنوان فصل ایده آل برای تخم گذاری گاندوها شناخته می شود.

یکی از نکات برجسته در رفتارشناسی گاندو، مراقبت بی نظیر تمساح ماده از تخم ها و نوزادانش است. در میان خزندگان ایرانی، تمساح گاندو تنها گونه ای است که از تخم های خود تا زمان بیرون آمدن نوزادان و حتی پس از آن، به شدت مراقبت می کند. این دوره مراقبت حدود ۶۰ روز به طول می انجامد. پس از این مدت، نوزادان با طولی حدود ۲۰ تا ۲۵ سانتی متر از تخم بیرون می آیند. این نوزادان کوچک در ابتدا از حشرات، دوزیستان کوچک و بچه ماهی ها تغذیه می کنند.

متاسفانه، نرخ بقای نوزادان گاندو بسیار پایین است. به دلیل عوامل محیط زیستی متعدد و تهدیدات طبیعی، تنها تعداد کمی از آن ها (بین ۵ تا ۱۰ درصد) به سن بلوغ می رسند که معمولاً بین ۵ تا ۱۰ سالگی اتفاق می افتد. بی آبی و گرمای شدید از جمله مهم ترین عوامل طبیعی تلف شدن نوزادان هستند. علاوه بر این، نوزادان گاندو طعمه آسانی برای حیوانات شکارچی دیگر مانند پرندگان شکاری، مرغان ماهی خوار، بزمجه، سگ، روباه و شغال هستند. این آسیب پذیری بالا، اهمیت حفاظت از زیستگاه ها و جمعیت گاندوها را دوچندان می کند تا نسل این خزنده ارزشمند حفظ شود.

با وجود این چالش ها، گاندوها توانسته اند میلیون ها سال در طبیعت بقا یابند. این پایداری نشان از سازگاری بالای آن ها با شرایط محیطی و توانایی های بقا در برابر تهدیدات طبیعی دارد. با این حال، افزایش فشار از سوی فعالیت های انسانی و تغییرات اقلیمی، بقای این گونه را بیش از پیش در معرض خطر قرار داده است و نیاز به اقدامات حفاظتی جدی تر را برجسته می سازد.

عوامل تهدید کننده تمساح ایرانی، گاندو

تمساح ایرانی، گاندو، با وجود قدمت طولانی و سازگاری بالا با محیط، در حال حاضر با تهدیدات جدی برای بقا مواجه است. اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت و منابع طبیعی (IUCN) در آخرین طبقه بندی خود در سال ۲۰۰۵، تمساح پوزه کوتاه را جزو گونه های آسیب پذیر اعلام کرده است، که نشان دهنده وضعیت نگران کننده جمعیت جهانی آن است. در مجموع، تنها حدود ۲۴۰۰ سر از تمساح های پوزه کوتاه در برکه های در حال خشکیدن دنیا زندگی می کنند.

یکی از مهم ترین عوامل طبیعی تهدیدکننده گاندو، سیلاب های سنگین و ناگهانی در زیستگاه های آن هاست. این سیلاب ها می توانند تخم ها و نوزادان تمساح را با خود ببرند و باعث تلفات گسترده شوند. همچنین، بلعیده شدن نوزادان توسط همنوعان بالغ خود نیز یکی دیگر از عوامل طبیعی کاهش جمعیت است که در اکوسیستم های طبیعی تمساح ها رایج است.

اما عوامل انسانی و تغییرات محیط زیستی ناشی از آن، تهدیدات جدی تری را متوجه این گونه کرده است. تغییر در ترکیب آب شیرین رودخانه ها و هوتک ها، به دلیل انواع آلودگی های شیمیایی، از جمله مهم ترین این تهدیدات است. نشت آفت کش ها، علف کش ها، قارچ کش ها، روغن موتور و مواد شوینده دیگر به منابع آبی، می تواند برای تمساح ها و ادامه نسل آن ها بسیار خطرناک باشد. این آلودگی ها نه تنها به طور مستقیم باعث مسمومیت و مرگ گاندوها می شوند، بلکه زنجیره غذایی و سلامت کلی اکوسیستم آبی را نیز به خطر می اندازند.

خشکسالی های پی در پی و طولانی مدت نیز از دیگر عوامل مهم تهدیدکننده گاندو هستند. استان سیستان و بلوچستان به طور متوسط هر ۳۰ سال یک بار دوره های خشکسالی را تجربه می کند، اما در سال های اخیر، شدت و مدت این خشکسالی ها افزایش یافته است. به عنوان مثال، بحران خشکسالی ۶ ساله از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۳ منجر به خشک شدن بخش های زیادی از رودخانه های سرباز و باهوکلات شد و جان بسیاری از گاندوها را گرفت. در آن دوران، ماموران محیط زیست مجبور به انتقال تعدادی از این تمساح ها به مکان های مناسب تر شدند تا از مرگ آن ها جلوگیری شود.

علاوه بر این، برخی از گاندوها در حین عبور از جاده ها، به دلیل برخورد با خودروها کشته می شوند، هرچند تعداد این حوادث در مقایسه با سایر تهدیدات، تاثیر کمتری بر آمار کلی مرگ و میر گاندوها دارد. شکار غیرقانونی نیز، با وجود جریمه سنگین ۲۰ میلیون تومانی برای هر گاندو، همچنان یک تهدید محسوب می شود. مجموع این عوامل، لزوم اقدامات حفاظتی گسترده تر و آگاهی بخشی بیشتر به جامعه را برای حفظ این حیات وحش ارزشمند ایران ایجاب می کند.

این گونه جانوری از لحاظ ارزش و به خاطر تعداد کمشان در آخرین طبقه بندی جانوران دنیا در سال ۲۰۰۵ جزو گونه های آسیب پذیر دسته بندی شدند. در کل دنیا تنها ۲۴۰۰ عدد از تمساح های پوزه کوتاه باقی مانده اند.

روستای درگس، مکانی برای بازدید از گاندو

برای علاقه مندان به حیات وحش و طبیعت گردی، بازدید از تمساح ایرانی، گاندو، تجربه ای بی نظیر و فراموش نشدنی خواهد بود. یکی از بهترین مکان ها برای مشاهده این خزندگان باشکوه، روستای درگس در استان سیستان و بلوچستان است. اگر قصد سفر به چابهار را دارید، می توانید از طریق مسیر ترانزیتی سرباز-چابهار حرکت کرده و پس از گذشت حدود ۲۰ کیلومتر در جاده جکیگور به سمت چابهار، به روستای درگس برسید.

در این روستا، به همت اداره کل محیط زیست سیستان و بلوچستان، مکانی حفاظت شده برای زندگی گاندوها فراهم شده است. ایستگاه ریکوکش در روستای درگس، که در سال ۱۳۸۹ با وسعت ۱۰ هکتار برای حفاظت از گاندوها در برابر تهدیدات خشکسالی تاسیس شد، در حال حاضر میزبان حدود ۳۰ تمساح پوزه کوتاه است. با کمک و راهنمایی محیط بانان محلی، می توانید از نزدیک با این خزندگان زیبا آشنا شوید و رفتار آن ها را مشاهده کنید. این ایستگاه فرصتی عالی برای دیدن گاندوها در محیطی امن و کنترل شده فراهم می کند.

علاوه بر روستای درگس، منطقه حفاظت شده باهوکلات نیز یکی دیگر از نقاط اصلی برای مشاهده گاندوها در زیستگاه طبیعی آن هاست. این منطقه از سال ۱۳۶۱ به طور خاص برای حفاظت از گاندوها نامگذاری شده و به دلیل تراکم بالای این تمساح ها، فرصت های بیشتری برای دیدن آن ها در طبیعت فراهم می کند. رودخانه سرباز و برکه های اطراف آن، به ویژه در کنار سد پیشین، نیز مکان های مناسبی برای مشاهده گاندوها در زیستگاه اصلی شان هستند.

یکی از نکات جالب برای مشاهده گاندوها این است که دیدن آن ها در شب بسیار راحت تر از روز است. دلیل آن هم ساختمان خاص چشم این تمساح هاست؛ تابش نور شدید به چشمان آن ها بازتابی براق و واضح به رنگ قرمز ایجاد می کند. بنابراین، در تاریکی شب می توانید به راحتی دو چشم قرمز آن ها را در آب مشاهده کنید. گاندوها در طول شب، زمانی که احساس امنیت بیشتری می کنند، بیشتر به خشکی می آیند و این امر فرصت های بیشتری برای مشاهده آن ها فراهم می آورد. با توجه به اهمیت حفاظتی این گونه و جریمه سنگین برای آسیب رساندن به آن ها، بازدید از این مناطق باید با رعایت کامل اصول محیط زیستی و تحت نظارت متخصصان انجام شود تا هم تجربه لذت بخشی داشته باشید و هم به حفظ این میراث طبیعی کمک کنید.

اگر قصد سفر به چابهار را دارید، می توانید به دیدن گونه های اهلی تمساح ایرانی، گاندو بروید. در مسیر ترانزیتی سرباز- چابهار حرکت کرده و پس از گذشت ۲۰ کیلومتر در جاده جکیگور به سمت چابهار به روستای درگس خواهید رسید.

سوالات متداول

آیا تمساح گاندو برای انسان خطرناک است؟

تمساح گاندو حیوانی بسیار ترسو و محتاط است و به ندرت به انسان ها حمله می کند. در طول سالیان متمادی، تنها موارد محدودی از حمله خفیف گزارش شده که احتمالاً ناشی از احساس خطر یا اشتباه در تشخیص طعمه بوده است. مردم محلی سیستان و بلوچستان با این حیوان همزیستی مسالمت آمیزی دارند.

غذای اصلی تمساح گاندو چیست؟

غذای اصلی تمساح گاندو شامل ماهی، پرندگان و پستانداران کوچک اطراف رودخانه ها و برکه ها است. این حیوان شکارچی فرصت طلب است و هر جانوری که در دسترس باشد، می تواند طعمه آن قرار گیرد. در برخی موارد، حتی سگ های وحشی یا دام های کوچک نیز شکار می شوند.

تفاوت تمساح گاندو با تمساح های دیگر چیست؟

گاندو تنها گونه بومی تمساح در ایران است که به تمساح پوزه کوتاه مردابی (Crocodylus palustris) نیز معروف است. از ویژگی های متمایز آن می توان به پاهای قوی تر برای راهپیمایی در خشکی، پوزه نسبتاً کوتاه و پهن، و توانایی حفر کانال های عمیق برای ذخیره آب اشاره کرد.

تمساح گاندو در کدام استان ایران یافت می شود؟

تمساح گاندو به طور انحصاری در مناطق جنوبی استان سیستان و بلوچستان، به ویژه در رودخانه های سرباز، باهوکلات و کاجو، و همچنین هوتک های این استان، زیست می کند. این منطقه تنها زیستگاه طبیعی این خزنده در ایران به شمار می رود.

چرا به گاندو تمساح خجالتی می گویند؟

به گاندو تمساح خجالتی می گویند زیرا این حیوان بسیار محتاط و ترسو است. به محض احساس خطر، به سرعت در آب پنهان می شود و مشاهده آن در طبیعت دشوار است. این رفتار محتاطانه به بقای آن در مواجهه با تهدیدات کمک می کند.

وضعیت بقای تمساح گاندو چگونه است؟

تمساح گاندو در فهرست گونه های آسیب پذیر اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت (IUCN) قرار دارد. خشکسالی های پی در پی، آلودگی آب ها و تخریب زیستگاه از مهم ترین عوامل تهدیدکننده بقای این گونه ارزشمند در ایران و جهان هستند.

آیا بازدید از گاندو در زیستگاه طبیعی آن امکان پذیر است؟

بله، بازدید از گاندو در زیستگاه طبیعی آن امکان پذیر است. روستای درگس و منطقه حفاظت شده باهوکلات در سیستان و بلوچستان از جمله مکان هایی هستند که با راهنمایی محیط بانان می توان این خزندگان را مشاهده کرد. بازدید در شب به دلیل بازتاب قرمز چشمانشان آسان تر است.